“Ενωμένη αριστερά” : όνειρο ή εφιάλτης; (απο Cogito ergo sum)

Σκεφτόμουνα εδώ και καιρό να γράψω ένα κείμενο για την “ενωμένη αριστερά” υπέρ της οποίας κραυγάζουν πολλοί τελευταία, αλλά όπως πάντα σχεδόν κάποιος έγραψε κάτι αρκετά καλό πάνω στο θέμα αυτό.
Αντί πρωτότυπου κειμένου, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από το ιστολόι Cogito ergo sum (οι υπογραμμίσεις δικές μας) :

update (24/3): Ακολούθησε και μια νεα ανάρτηση στο Cogito Ergo Sum πάνω στο ίδιο θέμα.

Μια αποστροφή μου στο κλείσιμο του χτεσινού σημειώματος στάθηκε αφορμή να ακούσω τα “σχολιανά” μου από τους θιασώτες τής “ενωμένης αριστεράς”. Σήμερα, λοιπόν, θα διατυπώσω ορισμένες σκέψεις γύρω από το ζήτημα της…ένωσης να το πω, συνεργασίας να το πω, συνεννόησης να το πω… των λεγόμενων αριστερών κομμάτων.

Το θέμα είναι όντως πολύ “πιασάρικο” τον τελευταίο καιρό. Και το περίεργο είναι ότι υπέρ τής ενωμένης αριστεράς ακούγονται καλά λόγια από δυο κυρίως κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια τού αστικού συστήματος (τύπου Πρετεντέρη, ένα πράμα), οι οποίοι αθροίζουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τής αριστεράς για να διαπιστώσουν ότι μια συνασπισμένη αριστερά θα μπορούσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν απλοί πολίτες οι οποίοι ψηφίζουν -κατά κανόνα- ένα από τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα. Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο ποσοστό όσων υπερθεματίζουν την ένωση όλων των αριστερών κομμάτων, δεν ψηφίζει αριστερά!

Ας παραβλέψουμε, λοιπόν, το παραπάνω “ύποπτο” γεγονός κι ας πάμε παρακάτω. Το πρώτο ερώτημα που μπαίνει είναι απλό: πάνω σε ποια βάση θα ενωθούν όλα αυτά τα κόμματα; Μη γελιόμαστε, δεν φτάνει να (αυτο)χαρακτηρίζεται κάποιος ως “αριστερός”, έτσι; Ο οποιοσδήποτε (αυτο)χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αποτελέσει συνδετικό κρίκο. Μάλιστα δε, είναι τόση η παραχάραξη που έχει υποστεί ο όρος “αριστερά”, ώστε δικαίως το ΚΚΕ σπεύδει να διευκρινήσει ότι“εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές”.

Σε ποια κοινή βάση, λοιπόν, θα γίνει αυτή η περιλάλητη ένωση όταν, για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχει ως βασικό άξονα της πολιτικής του την ανατροπή τού αστικού καθεστώτος και την άρνηση αποδοχής οποιουδήποτε χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης των όρων τού μνημονίου και η Δημοκρατική Αριστερά αναζητά πολιτικές ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων στα πλαίσια τού σημερινού συστήματος; Πώς να χωρέσουν όλοι κάτω από το ίδιο κεραμίδι, όταν άλλοι θέλουν να δώσουν αγώνα για μια “Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών” και άλλοι προκρίνουν ως λύση την αποχώρηση από την Ε.Ε.;

Αλλά, ας πούμε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο όλα τα παραπάνω αγεφύρωτα χάσματα γεφυρώνονται και επέρχεται η πολυπόθητη ένωση. Μήπως αυτό σημαίνει ότι το ενοποιημένο σχήμα θα δρέψει αθροιστικά και στο ακέραιο τα ποσοστά όλων των συνιστωσών του; Κάθε άλλο! Σημαντικό ποσοστό των -δημοσκοπικών- φηφοφόρων του ΚΚΕ θα “τσινίσουν” στο θέαμα τής συστέγασής τους με τον Μπίστη και εξ ίσου σημαντικό ποσοστό των οπαδών τού ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλουν σπυράκια μπροστά σε ένα μόρφωμα όπου θα συμμετέχει η Παπαρήγα.

Τέλος πάντων, ας δεχτούμε ότι οι ψηφοφόροι θα πειθαρχήσουν στις κεντρικές επιλογές των κομμάτων τους, ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά θα διατηρηθούν ως την κάλπη και ότι οι εκλογές δίνουν αυτοδύναμη πρωτιά στην “ενωμένη αριστερά”. Θαύμα! Μόνο που, ως γνωστόν, τα θαύματα δεν κρατάνε πολύ. Η εμπειρία, τόσο των κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη όσο και των κεντροαριστερών αντιπολιτεύσεων στην Ελλάδα, λέει ότι τέτοιοι συνασπισμοί δεν μπορούν να διατηρήσουν επί μακρόν την συνοχή τους. Άλλωστε, πώς να διατηρηθεί μια συνοχή η οποία, πολύ απλά, δεν υπάρχει;

Ας είναι, όμως. Θα πάψω να είμαι μεμψίμοιρος και θα δεχτώ ότι αυτό το μόρφωμα της “ενωμένης αριστεράς” αποδεικνύεται…μπετόν. Πώς θα πορευτεί, όμως; Θα παρακαλέσει την “διεθνή των τοκογλύφων” να μας λυπηθεί; Θα επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα, αναγκάζοντάς την με το λέγε-λέγε να αλλάξει ρότα; Θα πείσει το μεγάλο κεφάλαιο να προχωρήσει σε επενδύσεις, δίχως να του εξασφαλίσει υψηλή κερδοφορία; Θα επιμείνει στον “δημοκρατικό διάλογο” με τους “κοινωνικούς εταίρους”, προκειμένου να αναστηλωθούν τα γκρεμισμένα εργατικά δικαιώματα χωρίς να πάρουν οι βιομήχανοι τα εργοστάσιά τους και να τα πάνε στην Βουλγαρία ή στην Ταϊβάν;

Ας μη γελιόμαστε. Όσο καλές προθέσεις κι αν είχε μια τέτοια -υποθετική- κυβέρνηση, μέσα σε λίγες μέρες θα καταντούσε τσίρκο και καραγκιοζαρία, με την οποία θα γέλαγε όχι μόνο ο κάθε πικραμένος αλλά και ο κάθε καπιταλιστής. Και πολύ σύντομα η αίσθηση ευφορίας τού λαού, την οποία θα είχε προκαλέσει η “ένωση”, θα μετατρεπόταν σε απογοήτευση, σε νέο σκύψιμο του κεφαλιού (βαθύτερο τούτη την φορά), σε αίσθημα προδοσίας και σε αδυνάτισμα της όποιας διάθεσης για σύγκρουση και ρήξη.

Τελικά, μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα και ευχής έργο για το αστικό σύστημα, το οποίο θα επανέκαμπτε σε ελάχιστο χρόνο και θα εύρισκε πρόσφορο έδαφος για να γίνει πιεστικώτερο και κτηνωδέστερο. Η μόνη συνεργασία που μπορεί να αποδειχθεί επωφελής για τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα δεν επιτρέπεται να έχει άλλη βάση παρά την σύγκρουση με το αστικό καθεστώς και την ανατροπή του. Όλα τα υπόλοιπα είναι φούμαρα και…άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Advertisement