“greek” Shisha vs “argentinian” Paco, two sides of the same coin

(photo: Valerio Bispuri)

Advertisement

Καλό ταξίδι Βαγγέλη..

Βαγγέλη δε σε γνώρισα ποτέ απο κοντά, αν και μας χωρίζουν μόνο 3 χρόνια. μπορεί να σε πέτυχα σε κάποια απο τις λιγοστές πορείες που κατάφερα να κατέβω, μπορεί να σμίξαμε σε καμια αλυσίδα περιφρούρησης. είμαι μακριά βλέπεις κ είναι κ η αθήνα μεγάλη. Σε είδα πρώτη φορά το Φλεβάρη του ’11 στις φωτογραφίες απο τη “σύλληψή” σου.  Ένα ακόμα περιστατικό καταστολής, ένα ακόμα περιστατικό αστυνομικής βίας, μια ακόμη αναίτια σύλληψη διαδηλωτή. Για τη “σύλληψή” είχε μιλήσει κ η γυναίκα σου, περιγράφοντας τα προφανή. Δε θυμάμαι πώς αντέδρασα, θα έσφιξα τη γροθιά μου και θα πήγα παρακάτω στις ειδήσεις της ημέρας.Το πρόσωπο του τέρατος μας είναι πια τόσο οικείο.

Σήμερα διάβασα πως δεν είσαι πια ανάμεσά μας, πως έπεσες απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού σου.πως αυτοκτόνησες, λέει. σήμερα σε είδα για δεύτερη φορά. έμαθα πως συμμετείχες ενεργά στη Λαική Συνέλευση Αιγάλεω, πως, όντας ηλεκτρολόγος, βοηθούσες στην επανασύνδεση ρεύματος οικογενειών που είχαν ανάγκη. Οι στατιστικές θα γράψουν άλλη μια αυτοκτονία. ‘Αλλος ένας συνάνθρωπος που δεν άντεξε θα πουν και θα πάνε παραπέρα να υπολογίσουν το νέο συντελεστή για τις περικοπές.

Δεν μπορώ καν να φανταστώ την πίεση που νοιώθουν όσοι συνειδητοποιούν τη φύση του προβλήματος, όσοι αναγνωρίζουν στο σύστημα το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο και αποφασίζουν να ορθώσουν το ανάστημά τους, όσοι επιλέξουν να αγωνιστούν. Όσοι ζουν στο πετσί τους καθημερινά την εκμετάλλευση των καπιταλιστών, την ανεργία, τη βία του κράτους και την καταστολή, το φασισμό.είμαι πολύ μακριά. Αλλά

σας παρακαλώ, ανοίξτε τα μάτια και τα χέρια και πιαστείτε με τους διπλανούς σας. Δεν είστε μόνοι γαμώτο. Μη λυγίζετε, μη τα παρατάτε. Η αλληλεγγύη, η ταξική συνείδηση και η συλλογική μάχη, είναι τα όπλα μας στον ωραίο κ αναγκαίο αγώνα για μια κοινωνία απαλλαγμένη απο την εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο.

καλό ταξίδι,

Είσαι συνταξιούχος κ άρρωστος; Τί την θέλεις τη ζωή;

Η Ιαπωνία, η χώρα με το υψηλότερο δημόσιο χρέος / ΑΕΠ (233%),  αντιμετωπίζει ένα ακόμα “πρόβλημα” καθώς οι ηλικιωμένοι της πολίτες δε θέλουν να πεθάνουν. Διαβάζουμε λοιπόν πως πλεον το προσδόκιμο ζωής έχει ανέβει στα 83 χρόνια, χωρίς αντίστοιχη θεαματική αύξηση των γεννήσεων, γεγονός που σε καπιταλιστικές συνθήκες σημαίνει ένα πράμα, πίεση στα ασφαλιστικά ταμεία και περικοπές συντάξεων προκειμένου να μην “καταρρεύσει το όλο σύστημα”. Στα της δικής μας χώρας, ο Cogito ergo sum έκανε κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς καταδεικνύοντας την κλοπή που υφίστανται οι έλληνες συνταξιούχοι με τις περικοπές των συντάξεών τους.

Πολλοί κακοήθεις ισχυρίζονται πως, οι στυλοβάτες και απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, θα ‘θελαν πολύ οι εργαζόμενοι να παρέδιδαν πνεύμα την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησής τους. Κ αν όχι την επόμενη μέρα, για να μην τους πουν και αναίσθητους, σε λίγα χρονάκια. Για να υπάρχει και ένα κίνητρο κατά τον εργασιακό βίο να δουλεύεις ευσυνείδητα, να ακουμπάς τις εισφορές σου, περιμένοντας την ξεκούραση και την ανταμοιβή των συντάξιμων χρόνων (βέβαια αν έχεις την ατυχία να είσαι οικοδόμος και βγαίνεις-πλέον-με σύνταξη στα 60 το πιθανότερο είναι-αν ζεις-να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Λίγα όμως και σε καμία περίπτωση 18 (απο τα 65 που παίρνουν σύνταξη στην Ιαπωνία μέχρι τα 83 που τα τινάζουν κατά μέσο όρο). Εξάλλου τι χαρά μπορεί να χει η ζωή αν δεν δουλεύει κανείς.

Μέχρι τώρα όμως κανείς δεν είχε βγει να το εκφράσει τόσο άμεσα όσο ο υπουργός οικονομικών και αντιπρόεδρας της κυβέρνησης της Ιαπωνίας Taro Aso . Να τι είπε, κατα τη διάρκεια συνάντησης του εθνικού συμβουλίου για τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, αναφερόμενος στη θεραπεία ηλικιωμένων που βρίσκονται κοντά στο θάνατο (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό):

“ Θεός φυλάξει εαν είστε αναγκασμένοι να ζήσετε όταν θέλετε να πεθάνετε. Προσωπικά, θα ξυπνούσα και θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας, ότι αυτή (η θεραπεία) πληρωνόταν εξ’ ολοκλήρου απο την κυβέρνηση. Το πρόβλημα δε θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσουμε να βιαστούν να πεθάνουν.”

Απο τη μεριά μου θα ‘θελα να ευχαριστήσω τον κύριο Άσο για την ειλικρίνειά του και την ευκαιρία που μας δίνει να θαυμάσουμε για μια ακόμα φορά το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού.

Το κουιζ της ημέρας

Ας ανακεφαλαιώσουμε, πρώτα, τα γεγονότα της ημέρας:

• Εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά συγκεντρώνονται στο υπουργείο Άμυνας για να διεκδικήσουν τους μισθούς 6 μηνών και μπουκάρουν στον περιβάλλοντα χώρο.
  ΜΑΤ επεμβαίνουν, χτυπάνε πολύ κόσμο και προσάγουν 130 άτομα στη ΓΑΔΑ. 10 απ’ αυτούς συλλαμβάνονται.

• Κατάληψη του 1ου γυμνάσιου χολαργού. Αστυνομικοί επεμβαίνουν και πλακώνουν στο ξύλο μαθητές.

• Αλληλέγγυοι μαζεύονται στην Ευελπίδων για συμπαράσταση στα άτομα, που είχαν συλληφθεί στην προχθεσινή παράσταση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας του σαββατοκύριακου. Μιλάμε για αλληλέγγυους των αλληλέγγυων. ΜΑΤ επεμβαίνουν και στέλνουν άτομα στο νοσοκομείο.

• Πορεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ καταλήγει στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ. ΜΑΤ επεμβαίνουν και χτυπάνε τους διαδηλωτές.

• Στην Κρήτη αγρότες κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις. Αστυνομικοί τους πνίγουν στα χημικά.

• Ο Δένδιας δηλώνει για τους απλήρωτους εργαζόμενους στα ναυπηγεία : ” Είμαι βαθιά λυπημένος, γιατί τα άκρα στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Σε περίοδο βαθιάς κρίσης βρίσκονται τα άκρα να δείξουν ότι δεν σέβονται τίποτα ” . Τα ΜΑΤ εδώ δεν επεμβαίνουν.

Και μετά τα παραπάνω, ακολουθεί το κουίζ της ημέρας:

Πώς ονομάζεται το σύστημα που “λύνει” όλα του τα προβλήματά με βία και καταστολή;

Το ‘πε, το ‘πε, ο παπαγάλος..

Είναι αξιοσημείωτο πώς μπορούν να συγχρονιστούν τρεις απο τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του σύγχρονου ελληνικού πνεύματος (δυο μεγαλοδημοσιογράφοι και ένας πασόκος) για να καταδικάσουν τη δράση της Χρυσής Αυγής και τις επιθέσεις στους μετανάστες το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Με άλλη αφετηρία ο καθένας (έτσι για να κρατάμε και τα προσχήματα) καταλήγουν και οι τρεις,  ο Μπίστης και ο Πρετεντέρης στις 10 και ο Πάσχος στις 11 Σεπτέμβρη, στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα, δηλαδή καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κ αν προέρχεται, εξισώνουν τα άκρα και αναζητούν τα αίτια της ανόδου των φασιστών στην “κυριαρχία” της αριστεράς. Αγαπημένη θεματολογία δηλαδή. Για μπόνους και ένα “τυχαίο” άρθρο μιας “τυχαίας” εφημερίδας που “τυχαία” θίγει το ίδιο θέμα.

Δε θα αναλύσω τι σκοπό εξυπηρετεί αυτή η “εξίσωση των άκρων”, νομίζω ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, κρίνοντας αρχικά από τα άτομα που προπαγανδίζουν τις θέσεις αυτές.  Εξάλλου απαντήσανε σήμερα με δυο πολύ ωραία άρθρα στην ιστοσελίδα του Unfollow, ο Αδάμ Γιαννίκος και ο Άρης Χατζηστεφάνου. Και στην τελική δε νομίζω ότι χρειάζεται και πολλή ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι με κανένα τρόπο και καμία σοφιστεία δεν μπορείς να εξισώσεις τον αγώνα κατοίκων για να μην καταστραφεί το περιβάλλον γύρω τους (βλ. Κερατέα ή Σκουριές ή Αποπηγάδι Χανίων) με τη βία των φασιστοειδών και την πάλη εργαζομένων για να διεκδικήσουν αυτονόητα δικαιώματά τους  με τα ρατσιστικά πογκρόμ κατά μεταναστών.

Απλά μου έκανε εντύπωση (λέμε τώρα) η συγχρονισμένη σημερινή σύμπνοια και είπα να σας βάλω ένα γρίφο.Στο κουίζ που ακολουθεί πρέπει να αντιστοιχήσετε τα αποσπάσματα απο τα άρθρα με τον κατάλληλο αρθογράφο. Ο νικητής κερδίζει μια μπλούζα της ΧΑ υπογεγραμμένη και απο τους τρεις.

Α) “ Κάπως έτσι ήρθε η «αριστερή» Κερατέα που άνοιξε τον δρόμο και νομιμοποίησε την ακροδεξιά Κόρινθο, την Ραφήνα και τα ντου των νεοναζί. ”

Β) “ Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε «δικαίου», έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. ”

Γ) “ Κι όταν έχεις χειροκροτήσει την κατάλυση της έννομης τάξης στα Πανεπιστήμια, στα διόδια ή στην Κερατέα, υποθέτω ότι δεν θα σε νοιάξουν οι λαϊκές αγορές. ”

Δ) “ Και να αποκατασταθεί η έννομη τάξη της Δημοκρατίας χωρίς εκπτώσεις ή εξαιρέσεις. ”

Ε) “ Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί «δικαίου» που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί «πολιτικής ανυπακοής» δίχως ποινές, περί της «αναγκαίας βίας» για να αλλάξουν οι δομές του συστήματος. ”

ΣΤ) “ Από αυτό το έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας ξεπήδησε και η νομιμοποίηση των ενεργειών της Χρυσής Αυγής. ”

Ζ) “ Όταν διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής και μόνο από το λογότυπο και τα σύμβολα μπορείς να διακρίνεις την προέλευση, τότε αυτή η αριστερά είναι σε λάθος δρόμο. ”

Η) “ Διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η συνέπεια ενός προβλήματος το οποίο η συντεταγμένη πολιτεία δεν μπορεί, δεν ξέρει ή δεν θέλει να αντιμετωπίσει…Οταν έχεις γαλουχηθεί με την αντίληψη ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» υποθέτω ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα να συμφωνήσεις ότι «νόμος μπορεί να είναι και το ξύλο του τραμπούκου». ”

Θ) “ Όταν το 2012 αριστεροί αναγορεύουν το δημοκρατικό κράτος σε εχθρό στρώνουν το έδαφος στον πραγματικό εχθρό. “

Φράουλες, αίμα και αγώνας στη Μανωλάδα

Εσείς που μιλάτε – έτσι γενικά κ αόριστα – για κοινά συμφέροντα των ελλήνων, εθνική ενότητα και ομοψυχία κτλ, ποιά είναι η θέση σας απέναντι στους (έλληνες) παραγωγούς φράουλας της Μανωλάδας; Αυτούς που εδώ και χρόνια εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες τους, και εδω το “εκμεταλλεύονται” δεν περιγράφει ούτε κατά διάνοια την απάνθρωπη συμπεριφορά των αφεντικών και την αθλιότητα που ζουν οι εργάτες. Όπως είχε πει και η Παπαρήγα σε κάποια δήλωσή της ” Σήμερα εθνική ομοψυχία δεν μπορεί να υπάρχει. Η πάλη είναι ταξική” . Διαλέξτε την πλευρά σας ελεύθερα.

(update 18/4/2013) Οι επιστάτες των αφεντικών πυροβόλησαν πάνω απο 30 εργάτες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Ξεκίνησε επίσης διαδικτυακή εκστρατεία μποϋκοτάζ για τις “ματωμένες φράουλες”

(πηγή: alterthess)

Δεν έχει τέλος η εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα, με τους παραγωγούς να ξυλοκοπούν τους εργάτες που έχουν προχωρήσει σε απεργία, διεκδικώντας αύξηση στα ημερομίσθια τους. Οι παραγωγοί βρήκαν την υποστήριξη και της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης, που αφού κατά τη διάρκεια επεισοδίων έλαβε σαφή θέση υπέρ των παραγωγών, σήμερα προχώρησε σε πογκρόμ στην ευρύτερη περιοχή, συλλαμβάνοντας δεκάδες αλλοδαπούς χωρίς χαρτιά.

Σήμερα, νωρίς το πρωί, σημειώθηκαν νέα εκτεταμένα επεισόδια στην περιοχή της Μανωλάδας μεταξύ αλλοδαπών εργατών, που απεργούν για τρίτη ημέρα και παραγωγών φράουλας. Κατόπιν παρέμβασης της Αστυνομίας συνελήφθησαν τουλάχιστον 10 άτομα, κυρίως μετανάστες. Στο μεταξύ αργά χθες το βράδυ υπήρξαν συμπλοκές μεταξύ εκπροσώπων του ΠΑΜΕ και των παραγωγών φράουλας, όταν οι πρώτοι επισκέφθηκαν το χώρο των καλλιεργειών και διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες διαβίωσης των αλλοδαπών εργατών.

(πηγή: leninreloaded)

Φωτογραφίες απο το Ριζοσπάστη για τη ζωή στη Μανωλάδα (5/2007)

(update 18/4/2013) Τα δυο πρωτα λινκ απο indymedia δε δουλεύουν προς το παρόν, καθώς η κυβέρνηση σαμαρά αποφάσισε να “ρίξει” το σέρβερ του indymedia στο πολυτεχνείο..

“Φράουλες και αίμα α λα ελληνικά“, 3/4/2008

“Φράουλες και αίμα“, φωτογραφίες, 3/4/2008

“Φράουλες και αίμα“, 21/4/2008
“Αμαρτωλές ιστορίες φραουλάδων σε βάρος αλλοδαπών εργατών γης“, 22/4/2008
“Ο αγώνας είναι κοινός“, 22/4/2008
“Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Νέα Μανωλάδα“, 12/5/2008
“Migrant workers in Greece wage historic strike“, 29/5/2008
“Με το ΠΑΜΕ στην Μανωλάδα“, 20/12/2008
“Σήμερα στη Μανωλάδα“, 21/12/2008
“Στο εδώλιο για τις φράουλες της ντροπής“, 15/4/2009
“Αγρότες γρονθοκόπησαν, έδεσαν σε δίκυκλο και έσυραν μετανάστες στη Νέα Μανωλάδα“, 19/6/2009
“Ερώτηση: Απαράδεκτη ρατσιστική ενέργεια σε βάρος εργατών μεταναστών στην Μανωλάδα Ηλείας” (ΚΚΕ, προς Υπουργό Εσωτερικών)”, 22/6/2009
“Καμία παραγγελία για ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη εδώ και 4 ημέρες“, 22/6/2009
“Η δίκη για την επίθεση εις βάρος στελεχών του ΚΚΕ στη Ν. Μανωλάδα”
“Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη δίκη της Μανωλάδας“, 13/12/2010
“Νέα φρικτή υπόθεση Μανωλάδας: Μετανάστες δούλευαν με την απειλή όπλων“, 16/4/2011
“Επίθεση σε δημοσιογράφους στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας“, 19/4/2011
“Το ΚΚΕ καταδίκασε την επίθεση στην Μανωλάδα“, 19/4/2011
“Αστυνομικό Πογκρόμ κατά μεταναστών στη Μανωλάδα“, 16/5/2012

Είναι οι πολιτικοί προδότες και, αν ναί, τί πρόδωσαν;

Το γεγονός είναι, ότι ζώντας κάμποσα χιλιόμετρα μακριά απ’ την πατρίδα, μπορεί και να κάνουμε λάθος στην παρακάτω παρατήρηση. Έχουμε την αίσθηση, λοιπόν, παρακολουθώντας τα αστικά μέσα ενημέρωσης, αρκετά ιστολόγια και ιστοσελίδες, καθώς και τον «κύκλο» μας στα «κοινωνικά δίκτυα», πως αν ρωτήσει κανείς έναν μέσο έλληνα την άποψή του για τα αίτια της κρίσης που βιώνει καθημερινά, θα απαντήσει πρώτ’ απ’ όλα κάτι στις γραμμές του «φταίνε οι αλήτες, προδότες πολιτικοί, τί άλλο;»

Είναι όμως αλήθεια ότι είναι προδότες οι πολιτικοί μας, έτσι γενικά κ αόριστα; Και αν είναι τί και ποιόν πρόδωσαν;

Για ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό,  θα προσπαθήσουμε πρώτα να ορίσουμε τί εννοούμε με τον όρο πολιτική. Ανατρέχοντας στην Wikipedia, όπως κάθε ερευνητής που σέβεται τον εαυτό του, διαβάζουμε «Με τον γενικό όρο πολιτική εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν κατά τον καλύτερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων».

Το λήμμα της Wikipedia όχι μόνο δεν απαντάει στο ερώτημα μας, αλλά δεν καθορίζει και το ποιές “ομάδες ανθρώπων” οργανώνονται και “ποιούς σκοπούς επιδιώκουν”.  Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα και κενά που έχουν δημιουργηθεί, απο τη δικη μας – πάντα – οπτική γωνία. Εξ΄άλλου δεν υπάρχουν αντικειμενικές αναλύσεις, όπως πολύ εύστοχα έγραψε και ο θύμιος της ελληνοφρένειας σε πρόσφατο σημείωμα του.

Βασικό στοιχείο στην παρακάτω ανάλυση έχει η παραδοχή πως υπεράνω όλων των σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία βρίσκονται οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων που την απαρτίζουν. Στον πρόλογο του «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» ο Μάρξ αναφέρει χαρακτηριστικά «Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους, οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους σχέσεις – σε σχέσεις παραγωγής που αντιστοιχούν σε μια καθορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Το σύνολο αυτών των σχέσεων παραγωγής αποτελεί την οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, την πραγματική βάση που πάνω της υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης».

Ένα δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η ύπαρξη τάξεων στην κοινωνία με αντιτιθέμενα συμφέροντα και η διαρκής πάλη μεταξύ τους. «Μέχρι τώρα, η ιστορία όλης της κοινωνίας – γράφει ο Μάρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο – είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με δυο λόγια καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε συνεχή αντίθεση μεταξύ τους, σ’ έναν αδιάκοπο πόλεμο, άλλοτε κρυφό, άλλοτε φανερό, που κάθε φορά τέλειωνε ή με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την κοινή καταστροφή των αντιμαχόμενων τάξεων… Η σύγχρονη αστική κοινωνία, που προήλθε από την καταστροφή της φεουδαρχικής, δεν κατάργησε τις ταξικές αντιθέσεις. Έθεσε μόνο νέες τάξεις, νέους όρους καταπίεσης, νέες μορφές αγώνα στις θέσεις των παλιών. Η εποχή μας, όμως, η εποχή της αστικής τάξης, χαρακτηρίζεται απ’ το γεγονός ότι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις. Ολόκληρη η κοινωνία διχάζεται όλο και περισσότερο σε δυο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δυο μεγάλες, άμεσα αντιμέτωπες τάξεις: αστική τάξη και προλεταριάτο».

Τα παραπάνω έρχεται να συνδυάσει πολύ ωραία ο Λένιν στα «Άπαντά» λέγοντας ότι  «η πολιτική είναι σχέση ανάμεσα στις τάξεις», όπως επίσης ότι «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας». Επιχειρώντας μια ελεύθερη μετάφραση, η πολιτική εκφράζει τα οικονομικά συμφέροντα των αντιμαχόμενων τάξεων όπως αυτά προκύπτουν μέσα από τις σχέσεις παραγωγής. Επομένως, οι σχέσεις παραγωγής είναι αυτές που τελικά υπαγορεύουν την πολιτική που προωθείται και εφαρμόζεται.  Δε νοείται πολιτική που να υπερασπίζεται ταυτόχρονα τα οικονομικά συμφέροντα αστικής τάξης και προλετάριων, γιατί πολύ απλά τα συμφέροντα των τάξεων αυτών είναι εξ΄ ορισμού αντικρουόμενα. Επομένως, και οι εκφραστές της πολιτικής, οι πολιτικοί, δεν υπηρετούν την κοινωνία στο σύνολό της, αλλά την τάξη που εκφράζουν.

Προφανώς και κάποιος μπορεί να έχει τις αντιρρήσεις του πάνω σε αυτους τους δυο θεμελιώδεις πυλώνες της μαρξιστικής ανάλυσης. Ας έχει όμως στο μυαλό του κάτι που είπε και ο Νίκος ο Μπογιόπουλος αυτή την Πρωτομαγιά, ότι η πολιτική δεν είναι αξιώματα, είναι θεωρήματα που πρέπει συνεχώς να αποδεικνύονται. Και οι αποδείξεις βρίσκονται άφθονες τόσο στα κλασσικά έργα των Μάρξ-Ένγκελς, όσο και σε νεώτερα (πχ το βιβλίο του Μπογιόπουλου), αλλά κυρίως στην καθημερινότητά μας. Ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή, ξεσκεπάζονται τόσο οι ταξικές αντιθέσεις, όσο και η κυριαρχία της οικονομίας, ή των «αγορών» αν προτιμάτε που είναι και πιο τρέντυ.

Με τα παραπάνω δεν ισχυριζόμαστε ότι η πολιτική αποτελεί μια παθητική έκφραση των αντικειμενικών οικονομικών συνθηκών. Η ασκούμενη πολιτική επηρρεάζει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι η πολιτική και η οικονομία βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση με την μία να επενεργεί στην άλλη. Αυτό το κυκλικό σχήμα μπορεί να θυμίζει σε κάποιους το γνωστό γρίφο «αν η κότα έκανε πρώτη το αυγό ή το αυγό την κότα», μόνο που εδώ είναι ξεκάθαρο ότι η οικονομία είναι αυτή που καθορίζει ποιές ομάδες ανθρώπων έχουν κοινά συμφέροντα (βλ. Τάξεις) και κατ’ επέκταση την πολιτική.

Πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με την έννοια του κράτους κ ίσως όχι άδικα. Το κράτος σε κάθε χρονική περίοδο δεν εκφράζει τίποτε άλλο από την πολιτική κυριαρχία μιας τάξης απέναντι σε μια άλλη. Εν προκειμένω, όταν μιλάμε για αστικό κράτος, ανεξάρτητα απο την ειδικότερη μορφή διακυβέρνησης, μιλάμε για δικτατορία της αστικής τάξης. Ο Ένγκελς στην ανάλυσή του στο «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» εμφανίζει το κράτος ως προϊόν και εκδήλωση των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων. Το κράτος «είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, από τις οποίες δεν έχει τη δύναμη να απαλλαγεί. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα, τον εαυτό τους και την κοινωνία σ’ έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη, που φαινομενικά στέκει πάνω από την κοινωνία, για να αμβλύνει τη σύγκρουση, για να την κρατά μέσα στα όρια της «τάξεως». Και η δύναμη αυτή, που προήλθε από την κοινωνία, αλλά τοποθετήθηκε πάνω απ’ αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται απ’ αυτήν, είναι το κράτος».

Το (αστικό) κράτος και η ασκούμενη απ’ αυτό πολιτική έχει σε γενικές γραμμές τρείς ρόλους: Τον πρώτο τον αναλύσαμε προηγούμενως και δεν είναι άλλος απο το ρόλο του ως όργανο καταπίεσης ενός κομματιού της κοινωνίας απο ένα άλλο. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την επιβολή της εκάστοτε κυρίαρχης ιδεολογίας (με όλα τα γνωστά μέσα απο εκπαίδευση μέχρι μμε) ώστε να επιτευχθεί η ιδεολογική ενσωμάτωση των εκμεταλλευόμενων τάξεων, η συναίνεση της κοινωνίας και η επιζητούμενη σταθερότητα. Τέλος, εν μέσω καπιταλιστικής ανάπτυξης, το κράτος οφείλει να εγγυάται τα συλλογικά συμφέροντα της αστικής τάξης, του χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου. Επιβάλλεται, δηλαδή, να έχει μια σχετική αυτοτέλεια απο τα επιμέρους αντιμαχόμενα συμφέροντα των καπιταλιστών, ώστε να διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία ενός αδηφάγου και ασταθούς απο τη φύση του συστήματος, το οποίο θα κατέρρεε άμεσα σε ένα περιβάλλον «ελεύθερου ανταγωνισμού».  Σε αυτή την φαινομενική ουδετερότητα του κράτους πατάνε πολλοί όταν ισχυρίζονται ότι το κράτος στέκεται υπεράνω των οικονομικών συμφερόντων.

Σήμερα παρατηρούμε μια έντονη προσπάθεια της αστικής τάξης να αμβλύνει την παραπάνω ανάλυση. Προωθείται μαζικά και επίμονα μια εικόνα της πολιτικής αυτονομημένης και αποκομένης απο την οικονομία. Το κράτος παρουσιάζεται ως μια οντότητα υπεράνω τάξεων, να εκφράζει τα «συμφέροντα» όλων των πολιτών, ενώ οι επιδιώξεις της αστικής τάξης καμουφλάρονται κάτω από τον μανδύα του «εθνικού συμφέροντος».

Πράγματι σε συνθήκες «ανάπτυξης» και καπιταλιστικής ευημερίας μπορούμε να εντοπίσουμε μια σχετική αυτονομία των πολιτικών θεσμών απέναντι στις αγορές, έναν αέρα δημοκρατίας και μια εφήμερη «υπεράσπιση» της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Όμως οι μάσκες πέφτουν σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που ζούμε σήμερα.Γίνεται τότε ξεκάθαρο ότι το κράτος υπάρχει για να προασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα της αστικής τάξης, των κεφαλαιοκρατών, και θα κάνει ότι μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση, διακινδυνεύοντας ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. Δε χρειάζεται, νομίζω, να φέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα για να υποστηρίξουμε τη θέση αυτή. Η τελευταία διετία βρίθει απο μέτρα υποστήριξης των τραπεζών, ενίσχυσης των βιομηχάνων, αντεργατικών μέτρων για την άντληση μεγαλύτερης υπεραξίας κτλ. Κράτη και αγορές ταυτίζονται απόλυτα.

Δε πρόκειται να χαράξουμε εδώ τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των πολιτικών που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων και αυτών που εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Ο καθένας έχει μάτια και βλέπει και μυαλό και κρίνει. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε, με βάση όλα τα παραπάνω, είναι πρώτον ότι δεν μπορούμε να βάλουμε όλους τους πολιτικούς στο ίδιο τσουβάλι (χρειαζόμαστε δύο τσουβάλια όσες χοντρικά και οι τάξεις)  και δεύτερον, ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνάνε αυτά τα χρόνια δεν είναι προδότες. Δεν είναι προδότες γιατί ποτέ δεν ήταν με το μέρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, της εργατικής τάξης. Άρα  εξ’ ορισμού δεν μπορούν να την προδώσουν κιόλας.  Η αποστολή τους είναι συγκεκριμένη και την εκτελούν κατά γράμμα. Τέλος, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η ανακύκλωση πολιτικών, που πίσω απο τις παραπλανητικές διαφορές, έχουν την ίδια ταξική ταυτότητα.

Σε ένα άρθρο του τον Απρίλη του 1853, ο Μαρξ έγραφε: «Το καλύτερο που μπορεί να ειπωθεί για την τεχνοκρατική κυβέρνηση είναι ότι αντιπροσωπεύει την πολιτική ανικανότητα στη φάση της μετάβασης…»  Οι κυβερνήσεις δεν μιλάνε πλέον για το ποια οικονομική κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Οι οικονομικές κατευθύνσεις είναι αυτές που γεννάνε τις κυβερνήσεις.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΥΡΙΟΙ.. ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΑΞΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

ΥΓ: Την Κυριακή έρχονται εκλογές. Καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τα παραπάνω όταν ψηφίζουμε. Αλλά κυρίως να τα έχουμε στο μυαλό μας στους αγώνες που έρχονται.

Το “σοσιαλιστικό” υπερσαμπουάν

Ας υποθέσουμε ότι το σαμπουάν για τα μαλλιά είναι ένα αγαθό απαραίτητο για την ευημερία της κοινωνίας. Κατ’ επέκταση δεχόμαστε ότι κάπως πρέπει να παράξουμε ικανή ποσότητα σαμπουάν για να είναι χαρούμενοι οι πολίτες. Υπάρχουν, χοντρικά, οι εξής 2 προτάσεις παραγωγής:  «αυτή-που-ευθύνεται-για-ό,τι-χαζεύεις-τώρα-στα-ράφια-του-σουπερμαρκετ», ας την πούμε (Α) και η άλλη πρόταση (Β), ας την πούμε «σοσιαλιστική».

Α)  Έχεις εταιρείες παραγωγής σαμπουάν (στην Β. Αμερική το Ν είναι της τάξης των μερικών εκατοντάδων) που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μεγαλύτερα μερίδια στην πίτα της αγοράς και στα κέρδη (βέβαια τις Ν αυτές εταιρείες, σε μια μονοπωλιακή φάση του καπιταλισμού όπως η σημερινή, τις ελέγχουν Κ κολοσσοί, – πχ η Procter&Gamble που ελέγχει χαλαρά τις μισές – αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα ). Κάθε εταιρεία, σε γενικές γραμμές, είναι υποχρεωμένη να παρέχει – για λόγους ανταγωνισμού – και αρκετά διαφορετικά υποείδη σαμπουάν. Το αποτέλεσμα είναι να πηγαίνεις στο σουπερμαρκετ και να έχεις μια υπερπληθώρα επιλογών σαμπουάν για τα μαλλιά, κάτι που βιώνουμε όλοι, τουλάχιστον, στις δυτικές χώρες.

Β) Έχεις μια μόνο «εταιρεία» () που παράγει ένα υπερσαμπουάν για όλους. Προφανώς το υπερσαμπουάν θα έχει υποείδη για τους διάφορους τύπους λαικών μαλλιών. Έτσι θα έχεις υπερσαμπουάν για ξηρά, σγουρά, βαμμένα κόκκινα, ανύπαρκτα μαλλιά. Άντε και με ένα διαφορετικό χρώμα στο μπουκάλι και σε δυο-τρια αρώματα. Και μόνο αυτά.

Τί πλεονεκτήματα έχει το Β) έναντι του Α); Πολλά και αυταπόδεικτα:

1. Μπορείς πολύ πιο εύκολα να ελέγξεις επιστημονικά και επαρκώς την ποιότητα και καταλληλότητα των προιόντων. Να κάνεις όσα δερματολογικά ή άλλα τεστ χρειάζεται για να προσφέρεις το καλύτερο σαμπουάν έβερ στο λαό. Αντί να έχεις Ν ανταγωνιστικά τμήματα R&D να βελτιώνουν τα σαμπουάν έχεις ένα και καλό.
2. Μπορείς πολύ πιο εύκολα να ελέγξεις την παραγωγή ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες σε σαμπουάν χωρίς να χεις την υπερπροσφορά και υπερσυσσώρευση προιόντων που έχεις σήμερα.
3. Μειώνεις δραματικά τα κόστη παραγωγής. Πέρα απο το αυτονόητο ότι δεν έχεις Ν διαφορετικές εταιρείες να φτιάχνουν Ν «διαφορετικά» προιόντα για μπούκλες (άλλα εργοστάσια,σύσταση, μπουκαλάκια κτλ), έχεις μηδενικά κόστη διαφήμισης και προώθησης των προϊόντων.  Είναι γενικώς παραδεκτό ότι στους περισσότερους κλάδους το κόστος του μάρκετινγκ έχει ξεπεράσει προ πολλού το πραγματικό κόστος παραγωγής.
4. Με βάση τα παραπάνω, θα μείωνες επίσης δραματικά την καταλήστευση της γης και την κατασπατάληση πόρων.
5. Γλυτώνεις χρόνο και «άγχος» απο την προσπαθεια επιλογης του «καλύτερου» σαμπουάν στα ράφια. Επίσης γλυτώνεις ποδαρόδρομο μεσα στο σουπερ μαρκετ γιατί οι διαστάσεις του χώρου μειώνονται αναγκαστικά λόγω λιγοτερων προιόντων.
6. Οι λίστες με τα ψώνια γίνονται κατα πολύ μικρότερες (και γαμώ τα compression λεμε). Γράφεις σαμπουάν και ξέρεις ρε παιδί μου τί εννοείς. Δε χρειάζεται να προσθέσεις απο δίπλα μάρκα/χρώμα μπουκαλάκι κτλ.

Προφανώς τα παραπάνω προυποθέτουν ότι η «εταιρεία» που παράγει το υπερσαμπουάν έχει ως πρωταρχικό κριτήριο την ευημερία των τριχών του κοινωνικού συνόλου και όχι την άντληση κερδών, όπως θα συνέβαινε πχ με ένα μονοπώλιο στον καπιταλισμό, είτε κρατικό είτε ιδιωτικό.

Τί πλεονεκτήματα έχει το Α) έναντι του Β)? Κατα τη γνώμη μου κανένα αλλα για να το παίξουμε αντικειμενικοί ας παραθέσουμε δυο-τρια χωρίς καμία υπεράσπιση. Αυτή την αφήνουμε στους απολογητές του συστήματος:

1. Δίνει στον καταναλωτή μια αίσθηση ελευθερίας επιλογής συνδεδεμένης άρρηκτα με τη δημοκρατία στην οποία ζεί και αναπνέει.  Βλέπεις τη βιτρίνα τίγκα στα πολύχρωμα και –κυρίως- διαφορετικά σαμπουάν και μαστουρώνεις απο ευτυχία.Ωραίο θεματάκι για έκθεση ιδεών στο γυμνάσιο αλλά μέχρι εκεί.
2. Μέσα απο τον ανταγωνισμό των εταιρειών βελτιώνονται τα προϊόντα τους. Επίσης ασχολίαστο.
3. Δε βρήκα τρίτο, όποιος βρεί τον κερνάω γλυκό υποβρύχιο. Απ’ το καλό, όχι αυτό που γέρνει.

Εδώ τελειώνει η διεξοδική «ανάλυση» που κάναμε για τα σοσιαλιστικά υπερσαμπουάν. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να φέραμε την ανάλυση λίγο στα άκρα, αλλά το κάναμε μόνο και μόνο για να φανεί πιο έντονα το παράλογο της παρούσας κατάστασης (Α) και τα θετικά που μπορεί να έχει μια λύση (Β). Μπορείτε, έτσι για πλάκα, να σκεφτείτε άλλα προιόντα και να παίξετε το ίδιο υποθετικό παιχνίδι επεκτείνοντας το παράδειγμα του σαμπουάν. Μπορείτε, για παράδειγμα, να κάνετε την ανάλυση για αυτοκίνητα (τί δε θα μπορώ να επιλέξω μεταξύ μπέμπας και μερτσέντας;), για τράπεζες και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας.

Abuela Grillo – Ένα animation για τον “πόλεμο” του νερού στη Βολιβία

Αναδημοσιεύουμε αυτό το animation από το alepouda.blogspot.com που μιλά με έναν υπέροχο τρόπο για το ξεπούλημα του νερού στη Βολιβία σε μεγάλες πολυεθνικές. Σας προτείνουμε να διαβάσετε και ένα παλιότερο άρθο απο το ίδιο ιστολόι  που περιγράφει εκτενώς, και με πολλές πηγές, τον πόλεμο για το νερό στη Βολιβία και σε άλλες χώρες. Μην ξεχνάτε ότι τα ίδια θέλουν να εφαρμόσουν και στην Ελλάδα . Τα κέρδη του κεφαλαίου, εξάλλου, δεν έχουν πατρίδα και τα πάντα είναι εμπορεύσιμα. Γιατί να διαφυλάξουν τα κοινωνικά αγαθά απο την απληστία των αγορών και την κερδοσκοπία, όταν όλοι θα πλήρωναν όσο-όσο για νερό και τροφή;

Σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής η βροχή έρχεται απο το τραγούδι της γιαγιάς Γκρίλο. Δείτε αυτό το υπέροχο, υπέροχο animated φιλμάκι που μιλάει για τον πόλεμο του νερού στην Βολιβία, όταν οι πολυεθνικές αγοράσαν το νερό και απαγορευσαν στον κόσμο να μαζευει ακόμα και το νερό της βροχής.

Όπως αναφέρει και το ίδιο το animation στο τέλος του “dedicado a todos los que lucharon y siguen luchando por el agua”, δηλαδή αφιερωμένο σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για το νερό.

El Empleo / The Employment